Πάντα έκρινα αρνητικά τους ανθρώπους που μοίραζαν τα προσωπικά τους δημόσια, σε κάποιο μπλογκ, κάποιο στάτους στο facebook με έμμεσες σπόντες , τραγούδια με αποδέκτη τον νυν, την πρώην. Εγώ ποτέ δεν είχα γράψει κάτι τόσο προσωπικό, να βγάλω δηλαδή της σκέψεις μου τόσο έντονα στη δημόσια σφαίρα. Θες από συστολή, από ντροπή, από ανασφάλεια. Μπορεί. Και γιατί ξαφνικά να μπω στη διαδικασία να ερμηνεύσω αυτά που νιώθω δημόσια? Δεν μπορώ να τα πω δηλαδή σε κάποιον φίλο μου? Καμιά φορά όμως δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά νιώθεις άλλη ανακούφιση όταν γράφεις. Σαν να θες να τα δει ο εαυτός σου. Να μάθει, να επαναπροσδιορίσει. Σαν ένας απλός παρατηρητής.
Επαναπροσδιορίζω το τελευταίο διάστημα. Την αγάπη , τη φιλία την ζωή μου όλη ίσως. Οι εμπειρίες της ζωής λένε σε κάνουν πιο δυνατό και ώριμο. Δεν ξέρω δεν έχω βιώσει μέχρι τώρα κάτι τραγικά δυνατό, μια δυνατή απώλεια για να βρω από τον πόνο μέσα μια διέξοδο για να αλλάξω τον εαυτό μου. Έχω μια φίλη που αγαπώ πολύ. Δεν την βλέπω συχνά γιατί μένει εκτός Αθηνών αλλά πάντα κοντά της νιώθω όμορφα. Έχει το βλέμμα της μια ζεστασιά σαν να σε συγχωρεί για οτιδήποτε θα της εξομολογηθείς. Αυτό έκανα σήμερα. Ήταν από τις λίγες φορές που εξομολογήθηκα ειλικρινά σε κάποιον. Μιλήσαμε για έρωτες , φιλίες, απώλειες συναισθηματικές. Είναι δυνατόν να κάνεις εκπτώσεις στα συναισθήματα σου? Εγώ δεν κάνω. Ποτέ δεν έκανα και ούτε πρόκειται. Δεν είναι ντροπή να ερωτεύεσαι, να ζαλίζεσαι από το άρωμα του σώματος του άλλου, να ζηλεύεις, να παθιάζεσαι. Γιατί να τσιγκουνεύεσαι συναισθηματικά? Δεν αγαπάς με όρια όπως και δεν πονάς με όρια. Και μετά όμως αναρωτιέσαι αν ο άλλος στα δίνει όλα όπως και εσύ. Αν κάνει ο άλλος τις εκπτώσεις. Αν το αντιληφθείς φεύγεις, μένεις το μετανιώνεις? Η φίλη μου είπε πως δεν μετανιώνει που δίνεται ψυχή τε και σώματι .Δακρύσαμε, θυμηθήκαμε, γελάσαμε πάνω στη συζήτησή μας. Με άκουσε. Δεν με έκρινε. Και εγώ ανοίχτηκα τόσο πολύ που ξαλάφρωσα. Μακάρι να γινόντουσαν όλες μου οι συζητήσεις τόσο ανοιχτά και αβίαστα. Κομπιάζω κάποιες στιγμές να ομολογήσω κάτι που με ενοχλεί. Αποφάσισα να μην συνεχίσω να το κάνω.
Το κείμενο μοιάζει σαν να έχει παρασυρθεί από την αυτόματη γραφή. Σκέφτομαι αυτά που νιώθω και έτσι όπως οι λέξεις ξεπηδούν από μέσα μου κινούμαι μηχανικά στο πληκτρολόγιο. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αλλά για μένα οι λέξεις και οι έννοιες που κρύβουν μέσα τους μου μιλάνε. Όπως μου μίλησε τόσο ζεστά η φίλη μου σήμερα. Αλλά δεν μπόρεσα να της κάνω μια αγκαλιά. Έτσι όπως έχω συνηθίσει να αγκαλιάζω όσους αγαπώ. Εγκάρδια, τρυφερά, με κατανόηση. Έτσι θέλω να με αγκαλιάζουν.
